Ze waren er weer mee bezig.
Ik liep op een avond door de gang en ik hoorde gegiechel. Ik werk in een ziekenhuis, in de nachtploeg, in het distributiecentrum. Klinkt bijzonder, nietwaar?
Maar in werkelijkheid krijgen we misschien drie of vier leveringen of aanvragen per nacht. Soms deelladingen met een paar pallets die we moeten uitpakken en op de planken leggen.
De meeste nachten hebben we misschien drie of vier uur werk en de rest van de tijd doen we een dutje, lezen of kijken we tv. Of we internetten.
Mijn naam is Richard en ik werk in een ploeg met drie vrouwen. Eerlijk gezegd, zijn we niet allemaal nodig om het werk te kunnen doen, maar het ziekenhuis heeft extra mensen aangenomen als onderdeel van een plan om de efficiëntie te verbeteren. Voorheen zat er een oude man die de spullen opnam en de verpleegsters moesten zelf naar beneden komen, uitpakken en uitdelen.
Dus toen ik gegiechel hoorde, wist ik dat ze er weer mee bezig waren. Rachelle is de oudste. Ze is waarschijnlijk eind dertig, gescheiden, zonder kinderen en verbitterd. Ze had het typische droomhuwelijk met de nachtmerrie-echtgenoot die hem niet in zijn broek kon houden.
Sanne is de stagiaire, een studente met een bril en kort donker haar die amper langs haar oren kwam. Ze ziet er altijd zo intens uit, alsof de wereld elk moment kan eindigen en ze er probeert klaar voor te zijn. Ze doet haar best om volwassen te worden, wat jammer is, want ze is eigenlijk maar een kind die haar jeugd weggooit.
Dan is er Corinne. Ze is ongeveer van mijn leeftijd, misschien 26 of 27 jaar. Ze heeft een kleine dochter en praat nooit over de vader. Alles wat ze ooit heeft gezegd is: ‘Hij is niet in ons leven.’
Technisch gesproken ben ik de supervisor. Maar er valt eigenlijk niets te controleren. Ik onderteken documenten en neem de schuld op me als we de verkeerde dingen accepteren, of de juiste dingen, maar in de verkeerde hoeveelheden. En halverwege de dienst zijn we al vrijwel klaar met werken, de meeste nachten.
Dat is wanneer ze zich meestal rond de computer verzamelen en het gegiechel begint. Het was Corinne die het op gang bracht. Op een avond hoorde ik haar Rachelle naar de computer roepen. ‘Jules, kom hier. Je gaat dit niet geloven!’ Rachelle ging naar haar toe. Er volgde een gesprek tussen fluisterende stemmen en daarna viel het gesprek stil terwijl Rachelle iets las. Ongeveer een minuut later duwde ze Corinne uit de stoel en ging zelf zitten, starend naar het scherm alsof ze de geheime informatie had gevonden over de eeuwige jeugd.
Toen boog ze zich voorover en kreunde ze! Corinne begon te giechelen en zei: ‘Zie je wat ik bedoel? Is dat opwindend of is dat opwindend!’
Ik stond op en vroeg: ‘Wat is er?’
Corinne draaide zich om en stak een hand op. ‘Ga zitten grote jongen’, zei ze. ‘Dit zijn vrouwen dingen. Niet voor jou.’
Ik verloor mijn interesse, maar toen ik ging zitten, zag ik dat Rachelle de hele tijd niet eens van het scherm had gekeken. Ongeveer vijf minuten later rolde ze de stoel terug, stond op en zei: ‘Ik moet naar het toilet.’
Om de één of andere reden begon Corinne te lachen en ze riep: ‘Ik heb het linker hok gebruikt!’
Ik had er verder niet meer aan gedacht, behalve dat het de volgende nacht opnieuw gebeurde. Nadat we klaar waren, ging Corinne achter de computer zitten en begon ze met de muis te klikken. Al snel riep ze “Rachelle, hij heeft er nog één geplaatst!” Rachelle liep naar de computer en ze staarden deze keer samen naar het scherm. Ik kon het scherm zien en het was alleen maar tekst op het scherm. Vervolgens kregen ze ruzie over het doorscrollen van het scherm. Beiden hapten naar adem en maakten allemaal rare geluidjes.
Sanne liep er ook heen en begon over hun schouders mee te lezen. Ze waren allebei zo betrokken bij het lezen dat ze haar niet eens opmerkten.
Tot ze zei: “Oh mijn god! Wat lezen jullie in godsnaam?”
Rachelle keek op en zei: ‘Liefje, je bent een beetje te jong voor dit soort dingen.’
Dat was natuurlijk alsof iemand Sanne de handschoen gooide, en voor ik het wist stonden er drie stoelen voor het scherm. Sanne eiste dat ze opnieuw zouden beginnen, wat ze ook deden. Toen werd het stil en ze ademden allemaal zwaar, staarden en lazen de langzaam scrollende woorden.
Ik probeerde verder te gaan met mijn boek, maar het was te stil. Eindelijk waren ze klaar. Sanne zei: ‘Wauw, zoiets heb ik nog nooit gezien.’
Corinne grinnikte. ‘Zijn verhalen zijn zo heet dat ik gewoon …’ Ze keek me aan om te zien of ik luisterde. Ik deed alsof ik diep in mijn boek zat. Ze fluisterde verder: ‘Ik moet mezelf gaan strelen nadat ik het heb gelezen.’
Hysterisch gegiechel en gekrijs, als een stel meisjes op een loggerpartij. Rachelle hapte naar adem “Ik ook! Vannacht ook.”
Sanne was in de war. ‘Heb je dat gisteravond ook gelezen?’
Corinne lachte en zei: “Natuurlijk niet, hij heet iets van vijftig verhalen gepost.”
Toen was er een worsteling om de drie stoelen weer voor het scherm te krijgen en Corinne ging aan het werk. Er kwam een nieuwe pagina.
Deze keer hadden ze een kwartier nodig om te lezen wat ze aan het lezen waren. Ik bedoel, het was daar zo stil als een graf, behalve die kleine geluidjes die ze maakten. Toen ze klaar waren, gingen ze alle drie hun eigen weg en ik zag een half uur lang geen van de drie.
Ze glimlachten allemaal en giechelden toen ze weer bij elkaar kwamen.
De volgende nacht gebeurde hetzelfde. En de avond daarna.
Eindelijk kon ik er niet meer tegen. Ik moest gewoon weten wat er aan de hand was.
De volgende avond liet ik ze beginnen met lezen en stond rustig op. Ik dook stiekem op achter hen en ik las wat er op het scherm stond. Bovenaan de pagina stonden de woorden: De gelukkige zuster door Masturberende Rob.
Het was een soort verhaal of zoiets.
‘Wie is Masturberende Rob?’ flapte ik eruit.
Alle drie de vrouwen keken naar me op. Rachelle zei heel kalm: ‘Ik zei je Richard, dit zijn vrouwen dingen. Je moet terug naar je plek om in je eigen boek te lezen, om stil te zijn of zoiets. Als we klaar zijn, laten we je weten.
Ze dacht altijd dat ik moest doen wat ze zei omdat ze ouder was dan ik. Normaal stoorde het me niet. Die avond werd ik pissig.
‘Wat voor een naam is dat eigenlijk?’ gromde ik. “Wat gebeurt er?”
Corinne stond op, draaide zich om en keek me aan. ‘Richard, lieverd, (ze flirtte veel met me) we hebben het nu druk. Ga alsjeblieft zitten en wees een brave jongen. We zullen het je later uitleggen. Oké?’
Ik realiseerde me plotseling dat ze heel lekker rook. Dus ging ik zitten.
Ik voelde me alsof ik een puppy was of zoiets.
Ze lazen een kwartier gestaag en maakten opnieuw die geluiden. Corinne leunde achterover in haar stoel. ‘Ik heb een broer en hij is schattig en zo, maar dat zou ik nooit met hem kunnen doen.’
Wordt vervolgd
