Ik ben onderweg naar een reünie in Utrecht. De school waar ik na mijn Pabo een aantal jaren les heb gegeven bestaat 50 jaar. Het is al lang geleden dat ik daar les heb gegeven en vroeg mij telkens af of ik wel zou gaan. Zelfs vanmorgen nog. Maar toen ik voor mij zelf wat herinneringen uit die tijd probeerde op te halen, werd ik wat enthousiaster. Vaag herinner ik mij Jan, Gerrit, Herman, . . . Ilse en Fred. Ja, en Susanne, wij noemden haar Sanne, kwam ineens snel boven. Sanne Beckman. Zij was een jaar eerder van de Pabo af gekomen. Hebben vaak samen projecten gedaan. Ik kon het goed met haar vinden en had ook wel bepaalde gevoelens voor Sanne. Misschien had ik ook wel wat meer gewild. Had ook wel het gevoel dat zij ook wel gevoelens voor mij had. Hoewel er zich genoeg gelegen voordeden dat we dat konden uiten, de vrije loop konden laten, heb ik dat gemeden. Ik was al verlooft en wilde dat toen niet riskeren. Ze was altijd modieus en sportief gekleed. Als zij iets nieuws aan had kwam ze vaak naar mij toe en vroeg dan hoe ik het vond. Ik moest dan van haar even aan de stof voelen hoe bijzonder die aanvoelde. Onbedoeld raakte ik dan haar mooi figuurtje even aan en streelde dat dan even. Ze glimlachte dan telkens.
Na vier jaar ben ik vertrokken naar Zwolle. De laatste week hadden we nog een gezamenlijk project af te ronden. Sanne was er verdrietig over mijn komend vertrek. We waren zoals vaak alleen en ikn heb haar telkens getroost, intens getroost. Ook mij viel het afscheid zwaar. Samen met mijn vrouw, toen nog verloofde, zijn wij naar Zwolle vertrokken. Zij kreeg daar een nieuwe baan. Zelf ben ik in Zwolle les gaan geven op een Havo. Onze zoon woont in LA en doet iets in de ICT. Onze dochter woont met haar gezin in Londen en werkt voor een internationale bank. Acht jaar terug is mijn vrouw onverwachts overleden. Ik heb daarna niet de behoefte gehad om een nieuwe relatie te beginnen. Hoewel er wel een paar keer een lieftallige dame langs kwam is dat niets geworden. Een enkele bleef er wel eens een nachtje over maar de seks werd meer iets van behelpen dan helpen. Een paar jaar na het overlijden van mijn vrouw ben ik uitgekocht. Ik werkte inmiddels bij een commercieel management en organisatiebureau welk door fusering moest reorganiseren.
Ik assisteer nu zo nu en dan als vrijwilliger bij een welzijnsorganisatie in de organisatie. Daarnaast heb ik als zzp-er regelmatig een adviesklus. De laatste jaren reis ik regelmatig. Korte vakanties naar wandelgebieden of meerdaagse stedentrips. In mijn uppie. Ik mis daarbij wel een maatje om bijvoorbeeld je belevingen te kunnen delen en samen te genieten. Samen plannen te maken wat te gaan doen, waar naar toe. Maar goed, dat is niet anders.
Ondanks dat het druk is op de weg schiet ik toch aardig op. Ik realiseer me dat ik te laat ben vertrokken maar hoop nog op tijd te zijn. Het zonnetje schijnt en dat maakt het begin van de lente al bijzonder aangenaam. Een kwartiertje na de officiële aanvang arriveer ik bij het restaurant waar de reünie is. Het ligt even buiten Utrecht in een mooi bosrijk gebied. Het is er al druk en ik moet even zoeken naar een plekje voor mijn auto. Binnen aangekomen word ik verwelkomt door ene Lenie, de spil van het organisatieteam van de reünie. Bijna iedereen schijnt er inmiddels te zijn. Maar twee afmeldingen begrijp ik. Met de in mijn hand gedrukte glas Jus de Orange, ik moet nog rijden zullen we maar zeggen, begeef ik mij tussen de ‘oud’ collega’s. Ik raak in gesprek met ene Kees en al gauw schuift Piet aan. Zij schijnen elkaar te kennen. Half luisterend kijk ik tussen hun door naar de andere aanwezigen of ik een bekende zie uit mijn tijd. Velen zijn jonger en kunnen geen collega uit mijn periode zijn. Na een half uur van telkens aanschuivende en weer afhakende ‘collega’s’ met telkens de bekende vraag ‘waar zit jij tegenwoordig’, begint ineens mijn hart sneller te kloppen. Ik zie verderop, zij het haar rug, een dame staan. Blond haar, lichtblauwe jeans, crème bijna witte blazer en witte sneakers. Dat moet Sanne zijn. Ik krijg het zelfs een beetje warm en begin te twijfelen wat ik moet doen, en of ze mij nog wel herkent. Ze is in gezelschap van twee mannen en een vrouw. Is ze getrouwd, vraag ik mij af. Ja, natuurlijk, waarom zou dat niet kunnen. Oké, ik waag het erop en loop rustig in haar richting. Bijna ongemerkt schuif ik naast haar aan in het groepje. Dan ineens, luid en met verbazing ‘Wim’. Terwijl ik wat overvallen ben door haar spontane reactie en ‘Hallo Sanne’ zeg, kust ze mij op beide wangen. De spontane verwelkoming verrast mij behoorlijk en laat mij even zoeken naar de juiste woorden. ‘O, wat fijn dat je er bent’ fluistert Sanne in mijn oor. ‘Ben ook blij je te zien’, weet ik te zeggen terwijl ze met haar hand over mijn rug strijkt. Na de begroetingen in cliché vorm richting de andere gesprekspartners, pakt ze mijn hand en verlaten wij het clubje. ‘Het is binnen nogal druk, zullen wij buiten verder praten’, stelt ze voor. ‘Laten we dat doen, het is een mooie omgeving’, antwoord ik. We lopen het park in en het voelt alsof wij nooit weg geweest zijn. ‘Maar, . . de man in dat groepje’ vraag ik. ‘Ik ben zonder man’, antwoord ze. Halverwege krijg ik een arm en komt ze knus tegen mij aan lopen. We strijken neer op een bankje in een zonnig prieeltje omringt door Laurierstruiken. Het is warm. Sanne trekt haar blazer uit en strekt zich. Haar blouse spant even over haar lijfje. Wauw, denk ik.
De jaren dat wij elkaar niet gezien hebben passeren de revue. Af en toe krijg ik een kus op mijn wang. Ik voel mij gesterkt om dat ook te doen. Het voelt allemaal erg vertrouwd. Als ik haar weer een kus wil geven draait ze gelijktijdig haar hoofd naar mij toe. Onze lippen raken elkaar. Even een aarzeling maar dan volgt een intense kus, een tongzoen. Onze gevoelens hebben elkaar gevonden. Haar hand rust in mijn nek en houdt zo onze kus gevangen. Met mijn hand streel ik over haar blouse en voel haar zachte borsten. De blouse voelt zacht en warm aan. ‘Deze blouse draagt lekker en het is een fijne stof. Voel maar eens’, vraagt Sanne. Voorzichtig strijk ik over haar blouse. ‘Kom zeg, niet zo preuts hoor. Vroeger was je spontaner’. Oké, ik streel met de rug van mijn hand over haar boezem en schuif vier vingers in haar blouse. Ik voel de stof tussen mijn duim en middelvinger. Ze maakt een knoopje los en mijn hand strijkt over haar beha-tje. Die voelt zacht aan. Ik druk ook met mijn hand wat op haar borst. Sanne streelt met haar hand over de binnenzijde van mijn dijbeen. Ze drukt ook zachtjes tegen mijn kruis. Ik raak opgewonden van haar belangstelling en voel wat opwinding in mijn broek. Terwijl ze mij een kus geeft fluisterde ze ‘Ben blij. Heb zo gehoopt dat je ook zou komen.’ Ik schuif mijn arm achter haar langs over de rugleuning en trek haar tegen mij aan. Ik geef haar een intense kus.
Een jaar na mijn vertrek naar Zwolle is Sanne getrouwd. ‘Een onverwachte gebeurtenis’, vertelt ze. ‘Misschien wat overhaast en om een teleurstelling te verwerken. Maar dat vertel ik je later nog wel eens’, voegde ze er blozend aan toe. ‘Ik kwam hem tegen en het leek te klikken’.. Haar man zat bij de marine en kort na hun huwelijk zijn ze verhuist naar Vlissingen. Zij heeft het onderwijs toen verlaten en werd huisvrouw. Haar man stond daarop. Ze heeft een zoon. Hij woont in een appartementje in Vlissingen. Negen jaar terug zijn ze gescheiden en is haar man naar het buitenland vertrokken. Ze woont in een ruim appartement aan de rand van Vlissingen. Ik vraag mij af hoe oud Sanne nu is. Ze was volgens mij een paar jaar jonger dan mij. Dan zou ze nu net vijftig zijn. Ze ziet er nog steeds knap en aantrekkelijk uit. Slank, sportief en heeft nog steeds die halflange blonde haren met een mooie nonchalante slag erin. Het lijkt op Marlijn uh, ik kan even niet op haar naam komen.
Net als ik wat overmoedig word en mijn vingers onder haar beha-tje wil schuiven, schrikt ze ineens en trekt mijn hand uit haar blouse. Ze knoopt gauw haar blouse dicht en zegt: ‘We moeten nodig terug naar het restaurant. Het diner gaat zo beginnen’. Hand in hand en met een flinke pas lopen wij terug naar het restaurant. Haar borsten wiegen mee op het ritme van de snelle passen. Iedereen zit inmiddels aan tafel. Ik zie zo gauw geen twee vrije stoelen bij elkaar. Sanne gaat op de vrije stoel naast Lenie zitten. Ik vind een plek een paar stoelen verder, tegenover Sanne. Tijdens het eten trekt mijn blik telkens in haar richting. Ik voel mij gelukkig. Ook Sanne kijkt regelmatig in mijn richting. Maar als ik haar blik wil vangen kijkt ze gauw opzij. Ze zit naast Lenie en lijkt een fijn gesprek te hebben. Mijn buurlieden zijn minder spraakzaam. Als ik een onderwerp aansnijd, komt een gesprek niet echt opgang. Het verzand al snel in een eenzijdig ‘Ja, nee’. Min of meer zwijgzaam zette ik het eten voort.
Na het eten is er gelegenheid voor een borrel. Rond tien uur vraag ik Sanne ‘Hoe laat komt jouw zoon je ophalen’. Ze glimlacht ‘Ik heb hem afgebeld want ik mag bij Lenie blijven slapen’ en in bijna een zin ‘Als je wilt kan jij ook blijven’. ‘Het is al laat om nog helemaal naar Zwolle te rijden’. ‘Maar ik kan toch niet zomaar bij een vreemde overnachten. En ik heb ook niets bij me’. ‘Ik ook niet, maar vond het een leuk aanbod van Lenie en heb gevraagd of jij ook mocht blijven slapen’. Waarschijnlijk had Lenie al iets in de gaten.
Wordt vervolgt.
(Verhalen waarin mijn innerlijke belangstelling voor een oud collegaatje groeit).
