Dit was opeens een interessante vraag. Ik realiseerde me dat ze hier was voor serieuze zaken en dat ik haar serieus moest nemen. Ik wist dat ze op het punt stond mannen voor altijd te haten, en ik dacht dat dat jammer zou zijn, want ze was wel een aardige vrouw, met een geweldige persoonlijkheid, ondanks haar leidinggevende houding. En ik kreeg de gelegenheid om als vriend te fungeren en misschien kon ik het voor elkaar krijgen dat ze niet meer alle mannen haatte.
‘Kijk Jules’, begon ik, en ze kromp ineen. Het was duidelijk dat ze het ergste verwachtte. Man, die echtgenoot van haar moet gevonden en neergeschoten worden. ‘Ik ga die vraag beantwoorden, maar ik zal hem eerlijk beantwoorden, oké? Ik bedoel, ik wil niet dat je boos wordt of een klacht over seksuele intimidatie of iets dergelijks indient. Ik ga het gewoon vertellen zoals ik het zie, oké? ‘
Ze huiverde toen ze het zei, maar ze zei ‘Oké’.
‘Oké, ten eerste,’ mooi ‘omvat verschillende dingen. Een daarvan is je uiterlijk. Je hebt een goed figuur met vlees op je botten. Je draagt niet veel make-up, maar je hebt een mooi gezicht. Je ziet er goed uit met een paardenstaart, maar je denkt dat je te oud bent om je haar zo te dragen. De kleren die je draagt, bedekken je lichaam, terwijl je er erg goed uit ziet. Je zou moeten daten. Er zijn veel mannen die je graag zouden willen krijgen… Ik bedoel, ze zouden je graag willen leren kennen.” Ik corrigeerde mezelf.
Ze lachte, terwijl ik haar zelden zag glimlachen.
‘Nu heeft ‘mooi ‘ook een persoonlijkheidscomponent. Je kunt een soort ijskoude houding hebben, waar iedereen uit de buurt wil blijven, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar jouw persoonlijkheid is alleen zo. Je bent ook een soort moederkloek, die graag mensen helpt, maar niet veel terugvraagt. Behalve dat je de baas bent en ik denk echt dat dat gewoon een houding van je is om mensen op afstand te houden. Maar daar kan ik doorheen kijken. Je bent gewoon een aardige vrouw, Rachelle. En dat is aantrekkelijk.
Nu was haar glimlach echt, maar haar ogen glansden, alsof ze op het punt stond te huilen. Zij stond op. ‘Iemand vertelde me eens dat, wanneer een man naar een vrouw kijkt – welke vrouw dan ook – er een deel van zijn brein in werking treedt, dat haar onmiddellijk als een potentiële partner beschouwt, of juist geen potentiële partner. Dan, afhankelijk van welke van die dingen het wordt, beslist hij wat hij eraan gaat doen. Is dat waar Richard? Doen mannen dat echt? “
Ze had het over basissociologie. Vrouwen deden hetzelfde, maar in het geval van de vrouw bekijkt ze zijn genetica. Schouders, benen, spieren, lengte en zo. Dan bepaalt dat deel van haar brein of ze zijn sperma wel of niet accepteert. Natuurlijk heeft de beschaving allerlei lagen van besluitvorming daar bovenop geplaatst. Holbewoners konden een vrouw zien, haar willen en haar nemen, maar zo is het tegenwoordig niet meer. Maar ik wist waar ze het over had. Ik wist echter niet waarom ze het erover had.
‘Zeker’, zei ik. ‘Dat doe ik de hele tijd.’
Ik voelde nu alle mannen huiveren bij het lezen van deze laatste zin. Er is een ongeschreven regel om dat nooit aan een vrouw toe te geven.
‘Dus, wat heb je besloten toen je naar me keek?’ vroeg zij.
En dat is precies waarom die ongeschreven regel er is. Dus hoe beantwoordt een man die vraag?
‘Ik weet zeker dat ik besloten heb dat je mooie baby’s zou maken.’ zei ik.
Toen realiseerde ik me wat ik had gezegd. Shit! Ik moest de zaken omdraaien.
‘Dus, wat is dit allemaal Rachelle?’ Ik dacht dat het stellen van een tegenvraag mij misschien zou helpen om uit de problemen te komen waar ik nu waarschijnlijk in zat.
Zij stond op. Er was een blik in haar ogen die ik nog nooit eerder had gezien. Het was een soort van … ik weet het niet … zachte look? Ze speelde met de bovenste knoop van haar blouse.
‘Je bent een goede man Richard’, zei ze, terwijl ze nog dichter bij me kwam staan. ‘Ik heb nagedacht over dat verhaal dat Rob schreef. Het verhaal over de jongen die voor straf naar zijn oom werd gestuurd en zijn tante … zorgde voor zijn behoeften? En haar eigen behoeften ook?’
Ik herinnerde het me en knikte, niet zeker waar dit heen ging. Ze was nu zo dichtbij dat ze me bijna aanraakte.
‘En toen bedacht ik me dat je jong genoeg bent om mijn neef te zijn.’, zei ze. ‘En als jij mijn neef was, zou ik graag tijd met je doorbrengen.’ Ze kwam nog dichterbij. Ik voelde haar tepels mijn borst raken. En ik begon een idee te krijgen waar ze heen wilde. Bovendien stond het idee mij aan, behalve dat het nooit een goed idee was om een affaire te hebben op kantoor. Maar ik had al meer dan acht maanden geen vriendin en Rachelle was een knappe vrouw.
‘Ik heb geen tante.’ zei ik, terwijl ik probeerde verdrietig te klinken. ‘Maar als ik dat zou hebben, zou ik willen dat ze op jou leek.’ Ik ging nog een stap verder om te zien hoe serieus ze was. ‘Behalve dat een neef niet aan zijn tante moet denken zoals ik aan jou zou denken.’
Haar ogen fonkelden en ze haalde diep adem. Ze keek om zich heen. ‘Kun je alsjeblieft je arme, oude tante iets te drinken geven? Ik ben gewoon uitgedroogd.’
Ik speelde mee en ging naar de keuken om een glas water voor haar te halen. In plaats van het water op te drinken, goot ze het op haar gezicht. Het liep allemaal op haar blouse.
“Oh!” schreeuwde ze, wrijvend over de natte vlekken. ‘Wat onhandig van me. Ik gooi dit even in de droger.’ Ze knoopte haar blouse los en het enige wat ik kon zien was huid. Ze droeg geen beha. Rachelle droeg altijd een beha.
Dus nu wist ik zeker dat ze bij mij langs was gekomen in de hoop dat er meer zou gebeuren. Ik zou willen kunnen vertellen dat ik mijn handen op haar borsten gelegd heb en aanbod om ze warm te houden, of zoiets. Wat ik deed, was teruggaan naar de keuken om meer water te halen, dat ik over haar broek gooide. Ik zal de vreugde in haar lach nooit vergeten.
Vervolgens waren er overal rondvliegende kledingstukken en ze sleepte me naar de verkeerde deur, die naar een kast leidde. Toen sleepte ik haar mee naar mijn slaapkamer. Ze plofte op het bed neer en stak haar armen naar me uit. Ik klom op haar en haar hand ging naar mijn keiharde lul, die ze naar haar opening leidde. Wat er volgde was duwen, trekken, strelen, zuigen, zoenen en de zoete pijn van bevrijding. Ik dacht er niet eens aan om aan haar te vragen of het goed was om in haar klaar te komen. Ik denk dat we allebei te opgewonden waren om over bescherming na te denken. We hadden het over tante en neef, maar we gedroegen ons als zeventienjarigen.
Ik bleef liggen en kon alleen naar haar kijken. Ze was schitterend! Ik vertelde het haar ook en ze straalde.
‘Je hebt je zin al gehad bij me. Je hoeft me geen complimenten meer te geven.’ zei ze. Haar ogen waren behoedzaam.
‘Ik moet er toch wel zorgen dat ik het nog een keer mag, hè?’ Ik pakte een van haar mooie, zware borsten vast.
“We zullen zien.” zei ze. Vervolgens zei ze heel serieus: ‘Ik wil niet dat dit invloed heeft op wat er op het werk gebeurt. Ik hou van mijn werk en ik hou van mijn leidinggevende. Ik wil niet dat mijn leidinggevende hierdoor verandert.’
Ik reageerde ook heel serieus. ‘Ik heb maar één tante en ze komt nooit op haar werk.’
En op het werk slaagden we erin min of meer normaal te doen, hoewel er af en toe enkele blikken en knipogen werden uitgewisseld. Ze vertelde me dat ze niet ‘te veel van het goede’ wilde hebben, dus kwamen we maar om de paar weken bij elkaar.
Maar ik dwaal af. Dat ligt in de toekomst.
Wordt vervolgd.
