Wim was drie jaar geleden overleden, toen Annabel die ochtend voor de spiegel stond. Ik was daar gedurende de nacht achtergekomen.
Wim was haar eerste en enige man geweest. Ooit. Daar had Annabel geen spijt van. Hij was op haar afgekomen die eerste avond en had haar wijn aangeboden. Ze hield niet van wijn maar hij zei: “toen ik je zag had ik zo’n gevoel ‘dat is ‘r’, dus ik geef je maar een glas wijn en sta hier compleet voor lul, of je vindt het wel wat en ik kan je een jus d’orange halen.” Daarna had hij over de feestende menigte gekeken, casual. Al zou hij later uitleggen dat hij toen wel heel zenuwachtig was geweest.
“Dan moeten we maar even over de jus d’orange praten,” had ze gezegd en hij had naar haar gelachen.
“Echt?”
“Ja, hoor, ga maar halen.”
En dat was hij gaan doen. Later vertelde hij ook dat hij haar daarmee de gelegenheid had gegeven om weg te gaan. Dat hij terug was gekomen met het glas jus d’orange en dat ze dan weg was. Maar Annabel stond er nog, sterker nog, terwijl zij stond te wachten sprak een andere man haar aan. Daar had ze tegen gezegd: “nee, ik sta te wachten op mijn vriend.”
En zo was Wim in haar leven gekomen, een lange Brabander met gespierde armen en goedlachs, in het kleine dorpje was hij graag gezien en door hem, was zij ook graag gezien. Hij hield van het veen en de bossen en op het achterland van zijn vader stonden oude stallen waar hij graag zat, in de stilte en waar hij langzaam haar blouse opengeknoopt had en haar bh loshaakte. Hij had haar ontmaagd, hij was heel voorzichtig geweest maar ook wel een beetje ruw aan het einde, maar gek genoeg had ze dat zelfs wel lekker gevonden. Hij kon heel diep en ze had zich die avond nog twee keer klaargevingerd bij de gedachte aan Wim in de schuur.
Maar dat was nou voorbij. Ze ging nog regelmatig naar zijn graf maar twee dagen geleden – voordat ik bij Annabel naar binnensloop – had ze gemerkt dat er weer zon in haar leven begon te komen. Ze had om Wim gehuild en hem terug gewild, maar na drie jaar had ze de rust gevonden. Soms haalde ze diep adem en dan voelde ze het gemis nog wel maar wist dat ze door moest. Ze had vrede met zichzelf nu, ze was tenslotte nog maar 36. “En ik heb nog steeds een eisprong”, zei ze lachend.
En misschien was ik daarom wel bij haar. Misschien is het beter om te zeggen dat ik bij iemand aansluit.
Ik ben altijd al hier geweest, je zit dit nu te lezen en je denkt ‘what a bullshit’, maar ik kijk misschien wel over je schouder mee.
Veel literatuur vertaalt mijn aanwezigheid als ‘geesten’, maar ik heb geen materie, wel intelligentie. Als ik langzaam bij jouw gedachten en je normen en waarden aansluit merk je niet dat er een tweede persoon in je is geslopen. Ik doe ook niks. Of nou ja, niet altijd. Annabel had er niets van gemerkt tenminste.
Bij Annabel keek ik mee door haar ogen en ik hoorde wat zij hoorde, ik rook wat zij rook en ik voelde wat zij voelde. Ze douchte en waste haar haren. Ze neuriede dat liedje van Hans de Booij, ‘dan weet ik dat ik bijna thuis ben’, en zo voelde zij het ook wel, thuiskomen. Op haar slaapkamer droogde ze haar haren nog even goed door, liet de handdoek van zich afglijden en pakte haar nieuwe bh. Haar zus Silvia had er iets van gezegd, dat ze Annabel weer voller was geworden en in de keuken bij hun oude moeder had Silvia opgemerkt dat het tijd werd voor een nieuwe bh. Annabel had beledigd gekeken naar de vormen in haar truitje en zag het toen ook.
Silvia had gelijk gehad, de grotere cupmaat zat een stuk beter, “Jezus wat een tieten weer” haar spiegelbeeld lachte terug. Maar toch voelden haar borsten anders vandaag, er was een lichte tinteling.
Ze keek op de kalender, ja die eisprong zou nu wel eens geweest kunnen zijn.
Uit haar lade pakte ze een rode onderbroek en een dunne panty toen ik haar eraan herinnerde dat ze haar open panty nooit aangedaan had. Annabel keek naar haar slipje, zonder gedachten, bijna alsof iemand het haar verteld had. Opgedragen had. Ja, dat was wel spannend maar die panty’s waren ook wel superzacht. Ze kon toch gewoon…
Ze was vroeg, het verkeer was niet druk. Voor het stoplicht voelde ze aan haar benen, eigenlijk zaten deze panty’s veel beter, en zo zacht ook. Brutaal trok ze haar rokje een beetje hoger op, “daar zag je toch niks van”, je moet wel veel moeite doen om onder je rok te kijken, vertelde ik haar en samen focusten we ons op het open gat in het kruis. We hadden toch een slipje aangedaan, over de panty, maar de gedachte alleen was wel erg spannend.
Toen het licht groen werd reed Annabel door en tien minuten later kwam ze bij Haverdonck aan, het kantoorgebouw. Haverdonck was zo gegroeid over de jaren dat de industrie naar de Oostkant van de stad verhuisd was, het warehouse en de fabriek stonden op een lap grond waar de aankomende jaren flink bijgebouwd kon worden en zelfs nu nog de helft beschikbaar was vreesde Jeroen Haverdonck dat het niet genoeg zou zijn.
De bank zou over een half uur komen praten over de aankoop van een belendend perceel, vier keer zo groot als het huidige en voor de gelegenheid zouden de twee accountants erbij zijn, een oriëntatiegesprek. Jeroen was altijd vroeg wist ze, hij was haar baas.
Op kantoor deed ze haar lampen aan, liep van haar kantoor naar Jeroen en wenste hem een goeie morgen; hij zat naar zijn scherm te kijken. Voor de spiegel knoopte ze haar bovenste knoopje los, waarom ze dat deed was haar niet helemaal duidelijk maar ze liet het zo.
Misschien zat Jeroen wel weer naar die Aziatische meiden te kijken, ze had hen gevonden in een onbeduidende computer file op zijn persoonlijke H:/ drive, hun benen wijd uit elkaar en apparaten floppend en zoemend in en uit hun vagina, hun nep kreuntjes.
Annabel nam het hem niet kwalijk, hij maakte lange uren en de expeditie chef had wel vaker verteld dat zijn vrouw regelmatig alleen op kleine reisjes ging. Hoe hij daar achter was gekomen wist ze niet; Annabel had hem gevraagd eens te checken wat zij allemaal uitspookte, ze wilde zeker weten waar ze aan toe was, als directiesecretaresse moest je op de hoogte zijn, vond ze. Twee dagen later verstuurde hij de foto’s naar haar telefoon.
Wim was een benengek geweest, nylon kousen, dat was zijn ding. Eerst maakte hij alleen maar grapjes over jarretels en naadkousen. Tot ze doorhad dat hij er wel serieus over was. Ze hield helemaal niet van jarretels. Of naadkousen en hold ups, maar Wim, lieve Wim was als boter in haar handen als ze erover begon. En als een hijgend hondje als ze haar rok optilde en hij zag wat er om haar benen zat.
Voor Annabel waren panty’s comfortabeler en die was ze ook gewend. In de sectie van haar online kousenleverancier vond ze de “open kruis panty’s”, onder de sectie “andere klanten kochten ook”. Ze las de reviews, eerst vond ze het wel een beetje gek maar als 3488 anderen goeie ervaringen hadden… Het was dezelfde kwaliteit, de kwaliteit die ze zo belangrijk vond, maar vooral: deze panty’s waren superzacht.
Als Jeroen Haverdonck’s assistente had ze naast haar eigen kamer, ook een keukentje, het was klein maar praktisch en ze kon iedereen van koffie en thee voorzien en er was een pantry met goed gevulde koeken en broodjes if need be.
De deur naar de badkamer zat in de hoek van de keuken, een beetje verborgen maar wel ruim, ze had er vaak haar panty verwisseld als ze weer een ladder had en ze was met name dankbaar als ze diarree had gehad. Er was een douche, een wastafel en dan dus het toilet.
“Moet ik al koffie voor je inschenken?” vroeg ze. Ze liep op kousenvoeten zijn bureau half naar binnen en Jeroen keek even naar haar. Ze hield er niet van om met hoge hakken te rijden en wisselde haar schoenen in het kantoor. Ze hield zich vast aan een kast en stapte in haar eerste pump en wisselde toen over naar de andere.
“Ja, laten we maar een bakkie doen. Ik hoop dat het wat wordt met die verrekte bank, ze deden de vorige keer ook al zo moeilijk!”
Ik merkte dat Annabel nu een beetje hoger liep, ze wist heel goed op hoge hakken te lopen. Maar hij had haar gezien en stapte haar kantoor binnen. Hij ging op haar stoel zitten, hij was zenuwachtig. Annabel had zich wel eens afgevraagd of hij op haar laptop had gezeten, ze dacht van wel, hij was best nieuwsgierig. Maar ze had geen Aziatische prinsen op haar apparaat. In het keukentje kon hij haar niet zien. Ik trok haar rok omhoog en stapte uit haar slipje. Ik trok haar pantybenen op en daarna haar rok recht. Ik heb niet vaak een vrouw onder controle gehad maar dit was zelfs spannend voor mij. En voor Annabel helemaal. Ik voelde het in haar keel. Maar met haar blote vagina onder haar rok bracht ze Jeroen koffie.
“Drink je ‘m hier?” vroeg ik. Ik voelde dat Annabel niet helemaal wist wat ze aan moest met deze onvrijwillige overname, ze praatte wel, maar het was niet wat ze normaal zou zeggen. Maar ik merkte dat ze het toch niet helemaal erg vond.
Jeroen deed zijn sweetener in zijn koffie en roerde, hij zei iets over de bank en de financiering, ik ging op de kleine stoel in de hoek zitten en sloeg mijn benen over elkaar.
“Je straalt vandaag, gaat alles goed?”
“Ja, het is voor mij ook wel een beetje spannend, ik hoop dat het goed voor je verloopt,” zei ik en strekte een been. “Ik zal straks even een andere panty aandoen.”
Hij keek naar hoe ik een been strekte. “Wat is er mis met deze?”
Ik streek met mijn hand langs mijn knie naar beneden. “Ja, ze zijn zo superzacht, ik hou wel van dit merk eigenlijk, ik denk dat ik wel een beetje professioneel erbij wil lopen, niet zo… hoerig.”
“Je ziet er niet hoerig uit, deze panty is goed hoor,” merkte hij op en keek hoe ik op stond. Annabel wilde niet naar hem toelopen maar ik wel. Want dat wilde Jeroen ook. En ze stond op, ging bij hem staan en tilde een beetje haar rok op. Haar hart bonkte maar ze vond het erg spannend.
“Voel maar,” zei ik en Annabel kreeg een kriebel in haar onderbuik.
“Annabel…”
Maar zijn hand raakte mijn knie aan, voorzichtig. Maar net zoals met Wim wist ik wel dat hij meer wilde, ik pakte zijn hand en legde die aan de binnenkant op mijn knie.
“Superzacht toch? Ga maar hoger.”
Zijn hand ging aan mijn knie voorbij naar de zachte onderkant van mijn dij.
“Ik weet niet…”
“Doe maar hoger, Jeroen,” het klonk commanderend en Annabel voelde alsof ze over de schreef ging maar nu streek zijn volle hand over mijn dij en raakte hij met een vinger de naad van het open kruisje aan.
“Weet je…,” Jeroen keek me aan en ik ging nu beter voor hem staan, Annabel spreidde haar benen tot haar rok strak stond.
“Doe maar,” zei ze en Jeroens vingers raakten voorzichtig Annabel’s schaamlippen aan, ik liet haar zien dat zijn erectie zichtbaar was, al had ze dat vast ook zelf wel uitgevonden. Zijn andere hand verdween nu ook onder haar rok.
“Ja, je panty is inderdaad heel zacht,” bevestigde hij, al was zijn stem hees. Zijn andere hand gleed over haar billen terwijl een vinger door het open kruis van haar nieuwe panty tussen haar warme schaamlippen een beetje naar binnen gleed.
Annabel’s lichaam zinderde, ze legde haar handen op Jeroen’s schouders en hijgde met open mond. Ze had een vibrator gehad, maar die had ze nooit aangeraakt, misschien had ze gemasturbeerd op een vroege ochtend na Wim’s dood maar was daar mee opgehouden.
Wat had ze dat gemist.
Ze wilde Jeroen zoenen, haar tong in zijn mond steken en de zijne voelen, voelen dat hij haar ook wilde maar tegelijkertijd was ze bang dat hij op zou houden, ik duwde haar kut op zijn hand, want ik wilde niet met hem tongen. Maar zijn vingers waren geil en ik voelde hoe de warmte naar Annabels kruis stroomde en alle energie zich op begon te hopen.
“Je kunt nu niet ophouden, Jeroen,” hijgde ze. Zijn andere hand vond haar clitje en ritmisch vingerde hij Annabel. Annabel’s lange haren hingen voor haar gezicht, ze keek naar beneden, haar rok was omhoog getrokken, dat had ze zelf toch niet gedaan of wel? Haar pantybenen stonden uit elkaar, ze stond op haar tenen en ze zag Jeroens vingers in haar kruis verdwijnen en weer tevoorschijn komen, hij reed haar open kut ritmisch heen en weer en met vertraging en sterretjes voor haar ogen, knalde het kutgeil uit haar opening op Jeroens vingers, zijn hand en zijn overhemd. Ze gilde ingehouden maar gelukkig had Jeroen in de gaten dat ze nog niet klaar was.
“Je gaat me wel neuken nu, Jeroen,” zei ik hijgend, en ik greep naar de rits van zijn broek. Zoiets zou Annabel nooit gezegd hebben en al helemaal niet op die toon maar ik voelde dat dat precies was wat ze wilde.
“Annabell…, the meeting,”
“Fuck that, we hebben nog tien minuten, dan ben je allang klaar,” gelukkig dat Jeroen van klasse hield, zijn gulp ging makkelijk open, daar had Armani denk ik wel rekening mee gehouden en de knoop was snel los, zijn lul flopte uit zijn boxer’s en stond als een betonnen paal recht overeind.
We hadden inderdaad tien minuten maar ik dwong Annebel om zijn harde lul in haar mond te nemen anders had ze dat niet gedaan en ik voelde dat ze verrast was door de grote omtrek van de eikelrand, en zijn lul, het paste nog wel in haar mond maar een worteltje kon er niet meer bij. Het voorvocht uit zijn spleetje smaakte bitter en zuur maar het wondt haar enorm op, ze voelde aan haar eigen kut, haar eigen clit en merkte dat haar kruis zeikenat was.
”Ik heb altijd naar die enorme tieten van je gekeken,” bekende Jeroen, hij was iets met de knoopjes aan het doen maar niet erg succesvol en Annabel had ook geen zin om haar borsten uit haar bh te halen en trok hem overeind.
Ze ritste haar eigen rok open en stapte eruit, het was een natte troep op de grond maar dat kon haar niet schelen, haar panty was toch al nat.
Ze nam hem mee naar de de badkamer achterin de keuken en ze deed de deur dicht en op slot.
“Annabel, misschien…”
“Luister eens, dit is je dag Jeroen, je neukt me vandaag want morgen is je kans verkeken.” Annabel schrok er zelf van maar lachte geil en brutaal, hier had ze van gedroomd misschien maar nu de woorden over haar lippen vielen voelde ze een tinteling in haar onderbuik. Ze zette haar handen op de wastafel en sprong erop, gelukkig had Jeroen zijn broek nu uitgedaan.
Zijn betonnen paal gleed naar binnen en ik had geen controle meer over Annabel, ze rechtte haar rug en gilde haar ingehouden geilheid uit, zijn lul duwde de binnenkant van haar vagina open zoals sinds Wim’s dood niet meer gedaan was.
“Jeroen… even heel diep… heel diep,” en hij stootte helemaal door, ze hield haar adem in en toen kon Jeroen niet langer meer. Hij begon in de kut van Annabel te rijden en Annabel wilde het liefste helemaal achterover liggen. Ze trok haar benen op, het nylon van haar panty draaide mee om haar schenen. Haar kutgeil smeerde zijn lul zo lekker.
“De volgende keer neuk je me in mijn kont, hoor je,” en hij glimlachte, hij was goed op dreef en voelde hoe zijn sperma omhoog aan het komen was.
Ik liet Annabel een van haar benen los laten en ik vingerde haar klit snel zoals ze vroeger gedaan had, voor ze Wim leerde kennen, stiekem in bed op haar buik. Of in haar ballet maillot als ze aan de kant stond te wachten voor de les en de pianist op de piano aan het inspelen was, ze had gehoopt dat hij het zou zien. Toen werd ze niet zo nat. Later wel. Ze vond het eerst gek dat haar lerares had gezegd dat onder ballet maillots geen onderbroeken gedragen mochten worden. “Daar zie je toch niets van,” had Selma haar zus gezegd, maar Annabel wist het.
Ze had tijdens haar puberteit haar vagina ontdekt, een vinger voorzichtig en cirkeltjes draaien daarboven in.
Een jaar later moest ze daar om lachen, ‘s ochtends vroeg lag ze voor de wekker met haar benen gespreid, twee vingers neukend en haar klitje voelend klaar te komen. Niet één keer, nee twee keer was het minste. Oh, ze was kletsnat voordat ze onder de douche sprong.
“Annabel, ik denk dat ik ga klaar komen…”
Maar wij waren hem voor, ik voelde hoe Annabel’s baarmoeder vol met energie zich samengebald had en naar haar bekken vloeide, het zou een heerlijke spuitpartij worden, ze wist het en voordat Jeroen’s sperma haar schede warm aan het volpompen ging, kon ze relaxen. Het orgasme stroomde gestaag en met een heerlijke lange ontlading uit haar schaamlippen.
Jeroen wou ophouden maar ze haakte haar hielen achter zijn lekkere kont en duwde hem opnieuw naar binnen. Nog een laatste stoot, die dikke lul naar binnen. Hij lachte. En Annabel lachte, ze wist niet wat haar overkomen was. En Jeroen zeer waarschijnlijk ook niet.
Maar dat kon me niet schelen.
Een kwartiertje later zaten ze in vergadering. De mannen van de bank waren te laat.
Annabel had voor Jeroen een schone broek en een schoon overhemd gevonden en hem met de papieren voor de lening zijn kantoor ingeduwd.
Terug op de badkamer had ze haar vingers onder het elastiek van haar panty gehaakt en ‘m uitgedaan, lachend, lachend om wat ze gedaan had. Ze rolde haar panty op en zocht naar een nieuwe. Ze zaten in hun plastic verpakking in het kastje onderin, bij de tampons en het maandverband, er lagen ook bloezen en rokken, nog allemaal in hun verpakking, just in case.
Misschien moest ze haar vagina een beetje schoonmaken voordat ze weer haar broekje en een nieuwe panty aandeed. Ze trok het doekje uit de verpakking en spreidde haar benen, ‘Oh my God, die is nat’ hoorde ik haar zeggen. En ze maakte haar schaamlippen schoon, het vocht tussen haar benen en haar anus, ze mikte het doekje keurig netjes in de prullenbak maar bleef zitten, gehurkt en met gespreide benen. Het gevoel van vanmorgen kwam terug, het vrije gevoel. Haar vingers raakten haar rectum aan tussen haar benen en toen gleed haar vinger naar voren.